Bu silsilənin ilk məqaləsini ad günümə altı gün qalmış, 25 avqust 2014-cü ildə yazmışdım. Dərhal sonra, ad günümdə, avqustun 31-də ikincini çap etdim.
İlk iki yazımda şəxsi dərdlərim və dərdlərim, ətraf mühit amilləri ilə bağlı məzəmmətlərimi kağıza köçürdüm. Üçüncü yazıda Türkiyədə baş verən hadisələr və gedişatla bağlı məzəmmətlərimi çatdırdım. İndi iki illik fasilədən sonra yenidən yazdığım bu seriyada mövzular indi dünyadandır…
Elə dövrlərdən keçmişik ki, 2014-cü ildən bu yana çoxlu hadisələr baş verdi, zəlzələlər oldu, Qara dənizdə daşqınlar oldu, Türkiyənin hər yerində bombalar partladı, Argentina diz çökdü, Venesuelanı daha da pisləşdirdi, Amerika, Çinlə it davasına girdi. və Şimali Koreya, Türkiyə Rusiya ilə qarşı-qarşıya gəldi, Türkiyənin cənub-şərqi üçün bir çox əməliyyat başlatdığı, qarışıqlığa çevrilmiş, belə bir insanlıq faciəsinin yaşandığı bir dünyada Avropa birdən-birə kor oldu. İsrail bomba atmağa və günahsız uşaqları öldürməyə davam etdi. O qədər hadisələr olub ki, təqiblərin heç biri bitməyib və artmaqda davam edir. Bəs bu gün!
Bu gün insanların adi gözlə görə bilmədiyi bir varlıq insanları evdə həbs edir və hər gün dünyada beş mindən çox insan gözləri ilə görə bilmədiyi bir varlıq üzündən ölür. İnsan oğlu bu varlıqla mübarizənin çarəsini evlərə sığınmaqla tapır, qəribə deyilmi! Bu qədər çarəsiz qalan insanlar nələri bölüşə bilmədilər, nə edə bilmədilər, niyə bir-birlərini bu qədər təqib etdilər, bu dövlətlər hansı müharibəni apardılar, hansı qələbəni qazandılar? Eyy Amerika, sizin silahlarınızla təhdid edən, bu görünməz varlığı məhv edən silah…
Bu günlərdə mən başqa adamam, televizorun qarşısına çıxanda ürəyim qanır, radioda, xəbər saytında oxuyanda içimdən qan süzülür. Bu sənədli filmlər olmasaydı, dünyanın çəhrayı olacağını və yaşayacağını düşünərdik, amma o qədər ac-susuz insan var, heç kim bundan xəbərdar deyil, israfçılıq hələ də pik həddədir, yarış gedir və Gərəksiz alış-verişi dayanmayan, indi insanlar virus səbəbiylə stress atmaq üçün pul xərcləyir, dünyanın başqa bir yerində bir uşaq həyatda qalmaq üçün su axtarır.
Deyirik ki, bu dunya zalımdır, dünya həqiqətən insanlığa nə edib, nə edib, amma heç kim bina tikmir, zəlzələnin günahını dəmir sement oğurlayır, insan oğlu, çayın üstündə ev tikir, günahı atır. seldə,doğrudan say,görək dünya bizə torpağını verməkdən başqa nə edib.Min bir ağacla meyvə-tərəvəz vermədimi? Qızılı, almanı, kömürünü, neftini qazdıq, yerdən çıxan suyu içib dolandıq, hələ də nankorluq edib, dünya zalımdır deyib, əsl günahkarı görməyərək, gizlətməklə onu günahlandırırıq.
Kişi (əsl kişi olanlardan inciməsin) istirahət zonasına gedir, zibilini orada qoyur, başqa biri guya təmizlik edir, zibilini qoymur, amma orada çoxlu plastik yandırır, həm də insanlara zərər verir. hava və torpaq.
Deyirəm bu günlərdə mən başqasıyam, düşündükcə ağlım getmir, söhbət bitmir, ona görə də hardasa bitməlidir.
İndi kimsə deyəcək ki, bu qədər yazmısan, nə baş verib, nə dəyişib, amma bunu xatırlatmaq lazımdır, hər zaman yadda saxlamaq lazımdır ki, camaat bunu görəndə kiməsə xəbərdarlıq etsin.
