Maddiyattaki hisler maneviyatta yaşadıklarımızı, o parçayı nasılda perdeler. Gülen yüz maddiyatken, ağlayan kalp maneviyat makamında kalır.
Gün her zaman ki gün yine güneş doğudan doğup batıdan batacak. Hayat her zaman ki hayat yine istesekte istemesekte iyi veya kötü bir şekilde yaşanacak aynı şeyler tekrarlanacak.
Bir sabah uyandığında nasıl farklı bir hayata uyanır insan nasıl olur da farklı bir hayata başlangıç yapar?
Bu sorunun cevabını aydınlığa kavuşturmak istemiştim belki kendi içimdeki duygu karmaşıklığını çözmek istemiştim bir türlü olmadı ne yazı tamamlandı ne benim içimdeki bu karamsarlık mı yoksa kararmışlık mı çözülmedi. 22 gün sonrasında yazının sonuna bir kaç satır ekleyip paylaşmak istiyorum.
Karamsarlık; bir durumun sürekli olarak olumsuz olan taraflarını düşünmek, olayların sonuçlarını olumsuz olarak kurgulamak peki ya kararmışlık bir insanın duyguları, düşünceleri, hisleri nasıl kararır?
Umut dediğimiz kavram varya hani; o insanı zora düştüğünde hayata bağlayan, sımsıkı sarılıp tüm zorlukların üstesinden gelmeyi sağlayan, o nadide duyguyu, o güzel hissi, işte umudu kaybettiğinde insan kararmış oluyor. Nasıl gece olduğunda kainatın ışığı söner gözler o güzellikleri görmez olur işte umut tükendiğinde insanda ışığını kaybeder gözler kapanır önündeki güzellikleri görmez, yaşadıklarına isyan eder, küfreder, güzelliklerden tat almaz olur.
Peki insan umudunu nasıl kaybeder? İnsan neye umut eder?
Çok zor sorular değil aslında her insan kendi içine şöyle bir dönüp baktığında farkeder ve bulur soruların cevabını burada mesele insanın görmekten korkmaması. Nasıl yani dediğinizi duyar gibiyim. İnsan çocukluğunda anadan, babadan sevgi umut eder, ilgi bekler büyür akıl başa geldiğinde ise sorumluklar yüklenmeye başlar. İşte o zaman bazı kavramlar ortaya çıkar kafalarda sorular oluşur, geçmişte yaşananlar ve gelecekte yaşanacaklar, geçmişine baktığında insan güzellikleri görüyorsa geleceğinde kaygısı olmayacağından geleceğe dair hep umutla bakar ancak geçmişine baktığında rahatsız oluyorsa insan veya şuan olduğu konum kendisini rahatsız ediyorsa ve bu durum süreklilik arz ediyorsa işte o zaman insan umudunu kaybeder. Öyle ki aylarca yatağa bağlı bir şekilde tedavi gören ve ilerleme yaşamamış olan hastanın hayata dair umudu kalmadığı gibi.
Bazande insanlar umutlarını kendi yaptıklarıyla değil başkalarının eliyle kaybeder. Birşeylere umut bağlarsınız birileri gelir onlara kurşunlar sıkar.
Yazım nasıl oldu neyi anlatmak istedi, neyi anlattı bilemedim, nihayetinde benim içimdeki bu karmaşık durum; karamsarlık mı yoksa kararmışlık mı çözülmedi.
